Korte verhalen

‘Het stadhuis verbouwen om het rolstoelvriendelijk te maken? Daar krijgen we nooit geld voor, Gert!’ Harmen de Boer keek zijn partijgenoot en wethouder van financiën Gert Weerdenburg scherp aan. ‘Kijk, ik was ook onder de indruk van de inspreekster. Maar toch denk ik dat je voorstel niet haalbaar is. We hebben net de subsidies voor alle verenigingen gekort. En de kosten bij het verbouwen van een monument vallen altijd tegen.’

We hadden elk ons eigen konijn. Mijn broers hadden een Vlaamse reus, mijn zus een hangoortje en ik, ik had Pluis. Pluis was wit met zwarte vlekjes en zwarte rondjes om zijn ogen. Net een piraat. Boven op zijn rug zaten zwarte stippen in een rechte lijn, als een spoor in de sneeuw.

De jongste zoon van mijn broer woont in Noorwegen. In Sogndal, een prachtig berggebied aan een diepe fjord. Mijn broer, die sinds dertig jaar in Amerika woont, was van plan hem op te zoeken en ik besloot spontaan dit tripje met hem te delen. Wandelen in de bossen met uitzicht op besneeuwde toppen, dat leek me wel wat in deze druilerige Hollandse zomer. Nu is mijn broer geen gemiddelde man: bijna twee meter lang, een waaghals en als directeur gewend dat iedereen hem gehoorzaamt.

Ouder worden is kleinere doelen stellen. De nieuwe haring halen, de klok weer op wintertijd zetten, de eerste kruidnootjes, echte nachtvorst en daarna weer de paaseitjes. Op dit moment kijken we uit naar de eerste krokussen. We leven van hoogtepunt naar hoogtepunt. Daartussen zitten veel lege dagen. Maar die hebben ook weer hun piekjes, van een tweede koekje bij de koffie tot een smakelijke warme maaltijd als absolute climax.

‘Heel bijzonder,’ knikte de secretaris instemmend. Hij keek over de schouder van de kunstenaar naar het portret van de koning en probeerde een goedkeurend gezicht te trekken.‘Je ziet duidelijk een transformationele spanningsboog tussen het esthetische en het historische,’ vervolgde de kunsthistoricus, die naast het schilderij in wording stond en gebaarde naar kubistische vormen op het nog half witte doek. De bijna twee meter lange man met het pikzwarte montuur – dat aan een duikbril deed denken – was door het ministerie ingehuurd voor het project. ‘Kijk bijvoorbeeld naar die subtiele contrapposto van onze vorst, die naar onze meesters uit de Gouden Eeuw verwijst.’

‘Kunnen we daar niet even gaan koffiedrinken? Ik wil met je praten!’ Marjolein blijft staan. Haar hart bonkt in haar borstkas van de spanning. De ergernis komt ook weer boven. Moet je hem nu zien. Met zijn kale hoofd gebogen tegen de wind in lopend is hij meer dan een kop kleiner dan zij. Dat heeft haar ook altijd gestoord, ze valt eigenlijk op lange mannen.