Het beuken van de wind tegen mijn fiets voelde weldadig aan. Mijn sombere gemoed knapte merkbaar op van het vechten tegen de elementen – even geen oorlogsdreiging, burenruzie of sterfgeval om over te piekeren. Ik koerste naar Hoek van Holland. Het idee om te gaan wandelen op de Noorderpier liet ik al gauw varen; met deze storm zou ik subiet in de grijze Waterweg verdwijnen zonder dat er ook maar iemand het zou opmerken.

Ik zit met Henry G. in een erg duur Chinees restaurant. Ni Hao heet deze eettempel. Natuurlijk weet ik dat zijn achternaam Gerschtanowitz is, maar ik heb de gewoonte van ons kantoor overgenomen om G. te zeggen. Niet alleen omdat het een onmogelijke naam is, ook de associatie met een misdadiger – Jos B.! Volkert van der G.! – is onderdeel van de grap. We zien elkaar nu voor de derde keer; maar die andere keren waren op kantoor. Het is voor het eerst dat ik met een klant ga eten en de zaak mag afhandelen.

‘I will follow híííím..’ De sopranen zetten weer te hoog in. Henk probeerde zich niet te ergeren en liet zijn blik afdwalen naar de sneeuwvlokken die langs het hoge raam dwarrelden. De repetitieruimte was zoals gewoonlijk een beetje kil. Hij knoopte zijn vest tot zijn kraag dicht en probeerde net als de andere bassen het lied licht heupwiegend af te wachten.

Ze had in de supermarkt wel tien minuten staan twijfelen voor het rek met de bakproducten. Appeltaart of appelcake? Met roomboter of gezond met kokosolie? Een kant-en-klare mix? En wat waren in hemelsnaam appelmacarons? Uiteindelijk stapte ze op een medewerker af, een lange roodharige man met witte wimpers. ‘Dit is volgens grootmoeders recept. Maar wiens grootmoeder is dat dan?’ vroeg ze.