Het beuken van de wind tegen mijn fiets voelde weldadig aan. Mijn sombere gemoed knapte merkbaar op van het vechten tegen de elementen – even geen oorlogsdreiging, burenruzie of sterfgeval om over te piekeren. Ik koerste naar Hoek van Holland. Het idee om te gaan wandelen op de Noorderpier liet ik al gauw varen; met deze storm zou ik subiet in de grijze Waterweg verdwijnen zonder dat er ook maar iemand het zou opmerken.
Ik zit met Henry G. in een erg duur Chinees restaurant. Ni Hao heet deze eettempel. Natuurlijk weet ik dat zijn achternaam Gerschtanowitz is, maar ik heb de gewoonte van ons kantoor overgenomen om G. te zeggen. Niet alleen omdat het een onmogelijke naam is, ook de associatie met een misdadiger – Jos B.! Volkert van der G.! – is onderdeel van de grap. We zien elkaar nu voor de derde keer; maar die andere keren waren op kantoor. Het is voor het eerst dat ik met een klant ga eten en de zaak mag afhandelen.
‘I will follow híííím..’ De sopranen zetten weer te hoog in. Henk probeerde zich niet te ergeren en liet zijn blik afdwalen naar de sneeuwvlokken die langs het hoge raam dwarrelden. De repetitieruimte was zoals gewoonlijk een beetje kil. Hij knoopte zijn vest tot zijn kraag dicht en probeerde net als de andere bassen het lied licht heupwiegend af te wachten.
Ze had in de supermarkt wel tien minuten staan twijfelen voor het rek met de bakproducten. Appeltaart of appelcake? Met roomboter of gezond met kokosolie? Een kant-en-klare mix? En wat waren in hemelsnaam appelmacarons? Uiteindelijk stapte ze op een medewerker af, een lange roodharige man met witte wimpers. ‘Dit is volgens grootmoeders recept. Maar wiens grootmoeder is dat dan?’ vroeg ze.
‘Normaal gesproken slaapt ze een gat in de middag. Zolang je niets hoort, laat je haar maar lekker liggen,’ zei de man. ‘Schrikt ze niet als ze ineens een vreemde ziet?’ vroeg Femke. ‘Nee, hoor. Als je er maar voor zorgt dat ze niet naar buiten gaat of rare dingen doet.’ De man legde even een warme hand op haar schouder. ‘Dan ga ik maar. Ik ben zeker voor vieren weer terug.’
Ik ben altijd content geweest met mijn beroepskeuze. Een schrijver mag verzinnen wat hij wil. Een schrijver hoeft niet te praten, niet samen te werken, niet te vergaderen. Ik heb niet voor niets het talent meegekregen om goed alleen te kunnen zijn. Af en toe boeken signeren, dat is het wel zo’n beetje qua sociale uitdagingen.
Zal ik de geheime geliefde dood laten gaan of maken ze het weer goed na het overspel? En die wraakzuchtige ex, wat doe ik daar dan mee? Peinzend liet Margot haar collega’s voor gaan in de rij voor de lunchbalie, alsof ze niet kon kiezen tussen een speltbroodje met avocadodip en een ciabatta met verse tonijnsalade. Qua catering kon de televisieproducent waar ze voor werkte zeker concurreren met de lekkerste lunchadresjes in de buurt.
Een ongelukkig kind De laatste drie maanden heb ik moeder meer gezien dan in de tien jaar ervoor. Ze is verhuisd naar een nieuw onderkomen, hoog en droog boven in het verzorgingshuis. Het tehuis verspreidt veel vriendelijkheid ondanks het ouderwetse en sombere gebouw, alsof het door veel menselijk lijden wijs geworden is.
‘Een ding is zeker: je hebt een bijzondere locatie uitgekozen. Ik heb nog nooit zoiets bezocht,’ zeg ik. Ik probeer lief naar hem te glimlachen, terwijl ik me afvraag hoe mijn kapsel zich staande houdt in deze vochtige omgeving.
‘Onze beschaving gaat naar de Filistijnen. Kijk nou wat hier ligt: drie mondkapjes! Onder ons bankje. Vroeger lagen hier weggegooide boterhammen, klokhuizen, koekkruimels, you name it. Er viel altijd wat te consumeren.’ Terry keek zijn neef Argus verontwaardigd aan met fonkelende kraaloogjes. Ze zaten samen onder hun favoriete bankje in het stadspark.
