‘Ga niet naar het dorp, want daar komt alleen maar hommeles van.’ Mijn moeder waarschuwde me nog maar eens. Ze kon zich niet meer met goed fatsoen in het dorp vertonen, sinds ik het met Johannes had uitgemaakt. Vond ze. En ik, ‘die koele schoonheid’ die in de stad gestudeerd had en na drie jaar de oudste zoon van haar beste schoolvriendin aan de kant had gezet, zou vermoedelijk gelyncht worden door de clan oudere vrouwen die aan de touwtjes van de gemeenschap trok. Zei ze. ‘Je had alles kunnen hebben wat je hartje begeert,’ verzuchtte ze regelmatig.

‘Normaal gesproken slaapt ze een gat in de middag. Zolang je niets hoort, laat je haar maar lekker liggen,’ zei de man. ‘Schrikt ze niet als ze ineens een vreemde ziet?’ vroeg Femke. ‘Nee, hoor. Als je er maar voor zorgt dat ze niet naar buiten gaat of rare dingen doet.’ De man legde even een warme hand op haar schouder. ‘Dan ga ik maar. Ik ben zeker voor vieren weer terug.’

Ik ben altijd content geweest met mijn beroepskeuze. Een schrijver mag verzinnen wat hij wil. Een schrijver hoeft niet te praten, niet samen te werken, niet te vergaderen. Ik heb niet voor niets het talent meegekregen om goed alleen te kunnen zijn. Af en toe boeken signeren, dat is het wel zo’n beetje qua sociale uitdagingen.

Zal ik de geheime geliefde dood laten gaan of maken ze het weer goed na het overspel? En die wraakzuchtige ex, wat doe ik daar dan mee? Peinzend liet Margot haar collega’s voor gaan in de rij voor de lunchbalie, alsof ze niet kon kiezen tussen een speltbroodje met avocadodip en een ciabatta met verse tonijnsalade. Qua catering kon de televisieproducent waar ze voor werkte zeker concurreren met de lekkerste lunchadresjes in de buurt.

Een ongelukkig kind     De laatste drie maanden heb ik moeder meer gezien dan in de tien jaar ervoor. Ze is verhuisd naar een nieuw onderkomen, hoog en droog boven in het verzorgingshuis. Het tehuis verspreidt veel vriendelijkheid ondanks het ouderwetse en sombere gebouw, alsof het door veel menselijk lijden wijs geworden is.

‘Een ding is zeker: je hebt een bijzondere locatie uitgekozen. Ik heb nog nooit zoiets bezocht,’ zeg ik. Ik probeer lief naar hem te glimlachen, terwijl ik me afvraag hoe mijn kapsel zich staande houdt in deze vochtige omgeving.