Het is een bijzondere dag voor de afdeling, want vandaag begint de nieuwe psychiater. Meneer Pinas bedenkt dat zodra hij wakker wordt, zijn hoofd nog onder de dekens. Het is stil op de afdeling. De nachtzuster loopt net langs op de gang; hij herkent het geluid van haar spekzolen. Zuchtend slaat hij de dekens terug, hij heeft het benauwd. Zijn gezicht en hals voelen branderig aan. Hij betast zijn wangen. Wat is dit? Zijn hoofd lijkt opgezwollen tot een grote ballon, maar dan met een leren bekleding. Hij probeert in zijn ogen te wrijven, maar zijn neus zit hierbij in de weg, alsof deze uitgegroeid is tot een immens, knolvormig ding.

Aan de rand van een oude woonwijk woonde een arme pizzabezorger met zijn tweede vrouw en de twee kinderen uit zijn eerste huwelijk, de tweeling Sam en Sara. Ze leefden van zijn karige salaris, want zijn vrouw vond zichzelf arbeidsongeschikt en had haar baan opgezegd. Toen er ook nog oorlog uitbrak aan de rand van Europa en alles heel duur werd, hadden ze zelfs geen geld meer voor normale boodschappen, laat staan voor schoolspullen of nieuwe kleren. Avond aan avond aten ze oude pizza’s die hij van zijn werk meenam.

‘Ga niet naar het dorp, want daar komt alleen maar hommeles van.’ Mijn moeder waarschuwde me nog maar eens. Ze kon zich niet meer met goed fatsoen in het dorp vertonen, sinds ik het met Johannes had uitgemaakt. Vond ze. En ik, ‘die koele schoonheid’ die in de stad gestudeerd had en na drie jaar de oudste zoon van haar beste schoolvriendin aan de kant had gezet, zou vermoedelijk gelyncht worden door de clan oudere vrouwen die aan de touwtjes van de gemeenschap trok. Zei ze. ‘Je had alles kunnen hebben wat je hartje begeert,’ verzuchtte ze regelmatig.

‘Normaal gesproken slaapt ze een gat in de middag. Zolang je niets hoort, laat je haar maar lekker liggen,’ zei de man. ‘Schrikt ze niet als ze ineens een vreemde ziet?’ vroeg Femke. ‘Nee, hoor. Als je er maar voor zorgt dat ze niet naar buiten gaat of rare dingen doet.’ De man legde even een warme hand op haar schouder. ‘Dan ga ik maar. Ik ben zeker voor vieren weer terug.’

Ik ben altijd content geweest met mijn beroepskeuze. Een schrijver mag verzinnen wat hij wil. Een schrijver hoeft niet te praten, niet samen te werken, niet te vergaderen. Ik heb niet voor niets het talent meegekregen om goed alleen te kunnen zijn. Af en toe boeken signeren, dat is het wel zo’n beetje qua sociale uitdagingen.

Zal ik de geheime geliefde dood laten gaan of maken ze het weer goed na het overspel? En die wraakzuchtige ex, wat doe ik daar dan mee? Peinzend liet Margot haar collega’s voor gaan in de rij voor de lunchbalie, alsof ze niet kon kiezen tussen een speltbroodje met avocadodip en een ciabatta met verse tonijnsalade. Qua catering kon de televisieproducent waar ze voor werkte zeker concurreren met de lekkerste lunchadresjes in de buurt.