Pas werd er weer een record gebroken door kunstveiling Christie’s. Niet met een ontdekt schilderij van Van Gogh; nee, een digitale fotocollage bracht zestig miljoen dollar op. Voor dit geld kreeg de koper van dit werk van de grafisch ‘kunstenaar’ Beeple wel een digitaal certificaat. Een zogeheten NFT. Dit niet inwisselbare bewijs is het prijskaartje voor kunst die alleen digitaal bestaat en waarvan jij dan de ‘originele’ versie bezit.

In een hechte gemeenschap waar de meeste mensen hun brood verdienen in en rond de tuinbouw is het logisch dat zich een streekgebonden tuinbouwtaal ontwikkelt. De interviews met vijfentwintig oude Westlanders gaven een inkijkje in hun oude vaktaal, waarvan sommige woorden langzaam maar zeker verdwijnen.

Werken voor een goed doel of een duurzaam bedrijf is populairder dan ooit. Steeds meer werknemers willen niet alleen geld verdienen, maar ook hun steentje bijdragen aan een betere wereld. Waarom is dat? Geeft werken voor het Wereld Natuur Fonds echt meer voldoening dan een gewone kantoorbaan? Drie praktijkvoorbeelden.

P.J. van Oosthuyse, grootgrondbezitter in ’s-Gravenzande rond 1800, werd schatrijk door de oorlog in de Franse tijd. Zijn kleinzoon Augustinus van Rijckevorsel was dankzij dit vermogen de grondlegger van het Staelduinse bos en de stichter van de Lambertuskerk. Minder bekend is dat Petrus van Oosthuyse niet alleen landerijen maar ook kunst verzamelde. Hij bouwde een enorme collectie schilderijen van bekende meesters op. Toen zijn weduwe Margaretha de Jongh in 1846 overleed, vond er een openbare veiling van alle schilderijen plaats. Hierdoor viel de rijke collectie uit elkaar.

Al enige jaren heerst er een ware canonhype in ons land. De populariteit van canonieke lijstjes, vooral in de culturele sector, kan niemand ontgaan zijn. Ook in de beeldende kunst waart een mild canonvirus rond. Rafaël, Rembrandt of Rodin: natuurlijk kent u ook uw klassiekers. Maar bent u op de hoogte van de canon van Pop Art kunstenaars of van de Canon van de Moderne Kunst in 50 werken?