‘Een ding is zeker: je hebt een bijzondere locatie uitgekozen. Ik heb nog nooit zoiets bezocht,’ zeg ik. Ik probeer lief naar hem te glimlachen, terwijl ik me afvraag hoe mijn kapsel zich staande houdt in deze vochtige omgeving.

‘Onze beschaving gaat naar de Filistijnen. Kijk nou wat hier ligt: drie mondkapjes! Onder ons bankje. Vroeger lagen hier weggegooide boterhammen, klokhuizen, koekkruimels, you name it. Er viel altijd wat te consumeren.’ Terry keek zijn neef Argus verontwaardigd aan met fonkelende kraaloogjes. Ze zaten samen onder hun favoriete bankje in het stadspark.

Op de kop af vierentwintig jaar geleden was onze laatste ontmoeting. En na al die jaren stond zijn gezicht me nog kraakhelder voor de geest. De groene ogen, het kuiltje in zijn kin. Ik hoorde zijn stem weer, hoewel hij me slechts een korte e-mail stuurde. Hij vroeg of hij me kon zien. Geen uitleg, geen vraag wat ik met mijn leven gedaan had.

Kathy had op het verjaardagsfeestje, toen haar jongste zus Amy haar nieuwste baby in Kathy’s armen drukte, lieflijk tegen het verkreukelde kindje zitten babbelen, het nadrukkelijk zachtjes over zijn bolletje geaaid, gekoerd en klakgeluidjes gemaakt en het buikje gemasseerd en met hopelijk vertederde stem gefluisterd: ‘Dag lief ventje, hoe gaat het met dit kleine mannetje?

Op de sombere weg door de polder, de autoverwarming wapperend in mijn haar, rook ik al de tomatenplanten. Voor me trilde in de verte het lichtschijnsel tussen de strepen van de ruitenwissers. De kwekerij van mijn vader en broers. Het grote huis met de bed&breakfast van mijn moeder. Mijn hoofd werd zwaar en mijn blik troebel. Hier moest ik blijven slapen vannacht.

*December 1913, Florence  - Vincenzo Perugia ontmoet Alfredo Geri en Giovanni Puggi in zijn hotelkamer. ‘Ze is het! Wat is ze mooi… Hoe bent u aan haar gekomen?’‘Ja, ze is het helemaal! Mijn excuses dat ik haar tussen mijn ondergoed heb verstopt. Ik heb er met gevaar voor eigen leven voor gezorgd dat deze dame nu weer op eigen bodem is. Ze is zo onwaarschijnlijk mooi.’

‘Het stadhuis verbouwen om het rolstoelvriendelijk te maken? Daar krijgen we nooit geld voor, Gert!’ Harmen de Boer keek zijn partijgenoot en wethouder van financiën Gert Weerdenburg scherp aan. ‘Kijk, ik was ook onder de indruk van de inspreekster. Maar toch denk ik dat je voorstel niet haalbaar is. We hebben net de subsidies voor alle verenigingen gekort. En de kosten bij het verbouwen van een monument vallen altijd tegen.’

We hadden elk ons eigen konijn. Mijn broers hadden een Vlaamse reus, mijn zus een hangoortje en ik, ik had Pluis. Pluis was wit met zwarte vlekjes en zwarte rondjes om zijn ogen. Net een piraat. Boven op zijn rug zaten zwarte stippen in een rechte lijn, als een spoor in de sneeuw.

De jongste zoon van mijn broer woont in Noorwegen. In Sogndal, een prachtig berggebied aan een diepe fjord. Mijn broer, die sinds dertig jaar in Amerika woont, was van plan hem op te zoeken en ik besloot spontaan dit tripje met hem te delen. Wandelen in de bossen met uitzicht op besneeuwde toppen, dat leek me wel wat in deze druilerige Hollandse zomer. Nu is mijn broer geen gemiddelde man: bijna twee meter lang, een waaghals en als directeur gewend dat iedereen hem gehoorzaamt.

Ouder worden is kleinere doelen stellen. De nieuwe haring halen, de klok weer op wintertijd zetten, de eerste kruidnootjes, echte nachtvorst en daarna weer de paaseitjes. Op dit moment kijken we uit naar de eerste krokussen. We leven van hoogtepunt naar hoogtepunt. Daartussen zitten veel lege dagen. Maar die hebben ook weer hun piekjes, van een tweede koekje bij de koffie tot een smakelijke warme maaltijd als absolute climax.