Ik ben altijd content geweest met mijn beroepskeuze. Een schrijver mag verzinnen wat hij wil. Een schrijver hoeft niet te praten, niet samen te werken, niet te vergaderen. Ik heb niet voor niets het talent meegekregen om goed alleen te kunnen zijn. Af en toe boeken signeren, dat is het wel zo’n beetje qua sociale uitdagingen.
Pas werd er weer een record gebroken door kunstveiling Christie’s. Niet met een ontdekt schilderij van Van Gogh; nee, een digitale fotocollage bracht zestig miljoen dollar op. Voor dit geld kreeg de koper van dit werk van de grafisch ‘kunstenaar’ Beeple wel een digitaal certificaat. Een zogeheten NFT. Dit niet inwisselbare bewijs is het prijskaartje voor kunst die alleen digitaal bestaat en waarvan jij dan de ‘originele’ versie bezit.
Zal ik de geheime geliefde dood laten gaan of maken ze het weer goed na het overspel? En die wraakzuchtige ex, wat doe ik daar dan mee? Peinzend liet Margot haar collega’s voor gaan in de rij voor de lunchbalie, alsof ze niet kon kiezen tussen een speltbroodje met avocadodip en een ciabatta met verse tonijnsalade. Qua catering kon de televisieproducent waar ze voor werkte zeker concurreren met de lekkerste lunchadresjes in de buurt.
Een ongelukkig kind De laatste drie maanden heb ik moeder meer gezien dan in de tien jaar ervoor. Ze is verhuisd naar een nieuw onderkomen, hoog en droog boven in het verzorgingshuis. Het tehuis verspreidt veel vriendelijkheid ondanks het ouderwetse en sombere gebouw, alsof het door veel menselijk lijden wijs geworden is.
De onderwaterroker - Martha Vollering, Martha Vollering | 9789463284325 |
‘Een ding is zeker: je hebt een bijzondere locatie uitgekozen. Ik heb nog nooit zoiets bezocht,’ zeg ik. Ik probeer lief naar hem te glimlachen, terwijl ik me afvraag hoe mijn kapsel zich staande houdt in deze vochtige omgeving.
‘Onze beschaving gaat naar de Filistijnen. Kijk nou wat hier ligt: drie mondkapjes! Onder ons bankje. Vroeger lagen hier weggegooide boterhammen, klokhuizen, koekkruimels, you name it. Er viel altijd wat te consumeren.’ Terry keek zijn neef Argus verontwaardigd aan met fonkelende kraaloogjes. Ze zaten samen onder hun favoriete bankje in het stadspark.
Op de kop af vierentwintig jaar geleden was onze laatste ontmoeting. En na al die jaren stond zijn gezicht me nog kraakhelder voor de geest. De groene ogen, het kuiltje in zijn kin. Ik hoorde zijn stem weer, hoewel hij me slechts een korte e-mail stuurde. Hij vroeg of hij me kon zien. Geen uitleg, geen vraag wat ik met mijn leven gedaan had.
